Ο λαγός (παιδικό ομαδικό παιχνίδι)

Τα παιδιά είναι χωρισμένα σε δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα κάθεται η μία απέναντι στην άλλη σε απόσταση περίπου 15 μέτρων με τα παιδιά το ένα δίπλα στο άλλο. Στη μέση της απόστασης των παιδιών υπάρχει μια μπάλα. Τα παιδιά της α' ομάδας έχουν αριθμούς από 1 ως 10 ανάλογα με το πόσα είναι τα παιδιά. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά της β΄ομάδας. 



Ένα παιδί που κάθεται έξω από τις δύο ομάδες φωνάζει ένα νούμερο, π.χ. το 3. Τότε, τρέχουν τα παιδιά που έχουν τον αριθμό 3 και από τις δύο ομάδες προς το κέντρο της απόστασης που είναι τοποθετημένη η μπάλα. Αν την πάρει ο παίχτης της α' ομάδας τρέχει να την πάει στην ομάδα του και αν τα καταφέρει παίρνει η ομάδα του 2 βαθμούς. 


Τη στιγμή που ο παίκτης της α΄ ομάδας πάρει την μπάλα και προσπαθεί να την πάει στην ομάδα του, ο παίκτης της β' ομάδας κυνηγάει να τον πιάσει. Αν τα καταφέρει τότε τους 2 βαθμούς τους κερδίζει η δική του ομάδα.  Έτσι παίζουν όλα τα παιδιά.


Νικήτρια ομάδα είναι αυτή που θα συγκεντρώσει τους περισσότερους βαθμούς.

γιαουρτόπιτα με ελαιόλαδο

για μικρούς και μεγάλους σεφ!

Σε ένα μπολ χτυπάτε 
ένα φλιτζάνι ελαιόλαδο και δυο φλιτζάνια ζάχαρη 


Προσθέστε διαδοχικά
6 κρόκους αυγών
το ξύσμα ενός λεμονιού
ένα κεσεδάκι γιαούρτι
3 φλιτζάνια τσαγιού αλεύρι, στο οποίο έχετε προσθέσει 3 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ 
τα ασπράδια των αυγών, που τα έχετε χτυπήσει από πριν μαρέγκα


Ρίχνετε το χυλό σε λαδωμένο ταψί Νο34.
Ψήνετε σε μέτριο φούρνο.

Πινεζοβροχή (Ευγένιος Τριβιζάς)

Όταν βρέχει πινέζες στην μπαλονοχώρα

κι η πινεζοψιχάλα γίνεται πινεζομπόρα

και πέφτουνε πινέζες απ' τα σύννεφα με φόρα 

και βροντάει και βροντάει κι η βροχή δε σταματάει

τα μπαλόνια τα καημένα

τρέχουνε στους δρόμους φοβισμένα, ταραγμένα

και στο δάκρυ βουτηγμένα



Μπαλόνια πολλά, μπαλόνια  χιλιάδες 

με σηκωμένους τους γιακάδες

παππούδες, γιαγιάδες

αγόρια, κοπέλες με ανοιχτές ομπρέλες



αν κανένα άτυχο μπαλόνι

που ρούχα απλώνει το χωράφι του οργώνει 

και στη στάση περιμένει το μπαλονοτράμ 
δεν προλάβει την ομπρέλα του να ανοίξει

ακούγεται ένα ΜΠΑΜ

και πέφτει το μπαλόνι τέζα τρυπημένο απ' την πινέζα



Έρχεται αμέσως το φορείο

το πηγαίνει στο νοσοκομείο

και μπαλονογιατροί μεγάλοι

εγχείρηση του κάνουν πλαστική

και το φουσκώνουν πάλι

με τεχνητή αναπνοή



Που οφείλεται Κύριε Γιατρέ αυτή μου η αδιαθεσία;

Στις πινέζες φαίνεται ότι έχεις μεγάλη ευαισθησία 

Μη σε νοιάζει όμως θα αναρρώσεις

αν στο κρεβάτι σου ξαπλώσεις

μείνεις  ξαπλωμένο εκεί ως την άλλη Κυριακή

κι μ'ένα φυσερό παίρνεις αέρα καθαρό

κάθε μέρα το πρωί



Αυτά κι άλλα πολλά 

τέτοια ωραία και τρελά

συμβαίνουν το χειμώνα στην μπαλονοχώρα

αλλά όταν σταματάει η πινεζομπόρα

όλα τα μπαλόνια κάνουν ολόθερμη ευχή 

ποτέ ποτέ μη ξαναβρέξει πινεζοβροχή!

το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο (Σελ Σιλβερστάιν)

Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μονάχο του περιμένοντας κάποιον να έρθει και να το πάει κάπου. Κάποιοι του ταίριαζαν αλλά δεν μπορούσαν να κυλήσουν.

Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν αλλά δεν του ταίριαζαν.

Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα. Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα για οτιδήποτε.

Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος. Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο.. και το άφησε εκεί.

Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια. Και, τέλος πάντων, κάποιοι είχαν παραπάνω κομμάτια. 

Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.

Ήρθαν κι άλλοι.  Μερικοί το κοίταξαν από πάρα πολύ κοντά. Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.

Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό.. Άδικος κόπος.. Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό... αλλά το μόνο που κατόρθωσε είναι να φοβίσει τους ντροπαλούς.

Τελικά ήρθε κι ένας που ταίριαζε απόλυτα. Ξαφνικά.... το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει... Και να μεγαλώνει!

<< Δεν ήξερα οτί θα μεγαλώσεις>>.

<< Ούτε κι εγώ το ήξερα>>, είπε το κομμάτι-που-λείπει.

<< Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει...>>

ΟΥΦ

Ώσπου μια μέρα ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός. 

<<Τι θέλεις από μένα;>> ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.

<<Τίποτα>>.

<<Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω;>>

<<Τίποτα>>.

<<Ποιός είσαι;>> ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.

<<Είμαι το Μεγάλο Ο>>, είπε το Μεγάλο Ο. 

<<Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ>>, είπε το Κομμάτι-που-λείπει. <<Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;>>

<<Όμως, δε μου λείπει κανένα κομμάτι>>, είπε το Μεγάλο Ο. <<Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις...>>

<<Κρίμα....>> είπε το Κομμάτι-που-λείπει, <<ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου...>>

<<Δεν μπορείς να κυλήσεις μαζί μου>> είπε το Μεγάλο Ο. <<Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου>>.

<<Μόνο μου; Ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του>>. 

<<Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;>> ρώτησε το Μεγάλο Ο. 

<<Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές>>, είπε το Κομμάτι-που-λείπει. <<Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω!>>

<<Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν>>, είπε το Μεγάλο Ο. <<Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα>>. Και κύλησε μακριά.

Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του.

Για πολύ καιρό απλώς καθόταν...

Μετά σιγά-σιγά σηκώθηκε στη μία του γωνία...

...Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.

Μετά, σήκω τράβα-πέσε... άρχισε να προχωράει...

Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν...

Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε...

Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει...

και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται...

και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται...

και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει...

Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δεν το ένοιαζε.

Κυλούσε!

Την ολοκλήρωση και την αγάπη θα τα βρούμε πρώτα μέσα μας.